Vorig jaar is de start van de lente volledig langs mij heen gegaan. Maar. Zoals het in de jaargetijden gebruikelijk is, is ook de lente een jaarlijks terugkerende periode. Dus, nieuw jaar & nieuwe kansen.
Dacht ik …
Niets bleek minder waar te zijn.
Natuurlijk had ik vorige maand al gezien dat bloembollen heel veel zin hadden om boven de grond te komen kijken en dat er aan het begin van deze maand heel stiekem her en der al wat bloesem begon te bloeien. Daar bleef het bij. In mijn hoofd was ik al bezig met fotograferen, maar mijn lijf weigerde. Ik kon mezelf er niet toe zetten om ook daadwerkelijk op pad te gaan. Tot gister.
Op social media had ik al zoveel mooie plaatjes voorbij zien komen dat ik – van mezelf – echt naar buiten moest. Met frisse tegenzin werd er een klein plan gemaakt en sleepte ik me naar de auto. Hier in het dorp weet ik de mooie plekjes wel te vinden maar de zin om te fotograferen ontbrak. Ik had zó geen zin en ik moest verder. Van mezelf.
In Mariaheide werd ik al een ietsje enthousiaster. Iets met een kerk, de voormalig pastorie en een bloeiende magnolia. Gezien de gevallen bloemblaadjes op de grond, ben ik gewoon te laat en is de start van de lente opnieuw een soort van aan mij voorbijgegaan.
Ondertussen roerde maart hevig zijn staart en uit de maartse buien viel veel hagel en regen.
Nistelrode was de volgende plaats waar ik heen wilde. En daar zag ik ze. Bloeiende prunussen bij het zorgcentrum Laarstede. Hier werd ik blij van en een reminder voor volgend jaar staat al in de agenda ;)
Eindelijk piepte de zon weer achter de wolken vandaan, was het genieten van de bloesem en van de mensen die er ook plezier in hadden door dit mooie laantje te wandelen.
Dank je!
Soms moet je de tegenzin voor lief nemen en 'het' gewoon doen.
Wat jij hebt met je hardlooprondje, dat heb ik met mijn wandelrondje en dat schiet er te vaak bij in ...