Op het Kamp Aeroklub was ik me al een klein beetje aan het oriënteren geweest welke richting ik op zou gaan en wat er dan in die regio te zien zou zijn. Bij het Reuzengebergte kwam het boomkroonpad bij Janské Lázně voorbij.

En wat blijkt nu, het ligt op zo’n 35 km van het Basce Camp waar nu mijn tentje staat. Dan is één en één echt twee, toch? Het is wél eerst even het dal uitrijden ;)

De temperatuur loopt hier op 700 meter ‘s avonds hard terug. Na een koude nacht, een lekker ontbijt en een kleine lunch ben ik er klaar voor om op pad te gaan. Ik dacht op internet gezien te hebben dat je met de auto erg dicht bij de bron van de Elbe kon komen. Het basecamp ligt strak tegen de Elbe aan, dus ik stuurde de auto linksaf de bergen in.

Lang verhaal kort: het liep toch net even anders.

Na 4 nachten op het kamp Aeroklub @ Roudnice nad Ladem is het voor mij toch echt tijd om op het gemakje mijn tentje weer in te pakken en mijn reis verder te vervolgen. Ik heb getwijfeld om naar het zuiden af te zakken, met name de Moldau onder Praag met de stuwmeren, of richting het noordoosten te rijden om het Reuzengebergte te ontdekken.

De laatste dag op het kamp is - voor mij - meteen ook een rustdag. Alle indrukken van gister zitten in mijn hoofd en dat is nu overvol. Er kunnen geen nieuwe indrukken bij, eerst weer alles een plekje geven en ruimte maken.

En hoe een rustdag er dan uitziet ... kijk maar mee ... 

Auschwitz, Bergen-Belsen en Westerbork, dat zijn onder andere namen die de meeste Nederlanders wel kennen als concentratie-kampen uit WO II. Theresienstadt was voor mij onbekend, maar lag op een 20 minuten rijden van het vliegveld waar mijn tentje stond.

Het donkere, regenachtige weer paste vandaag goed bij een bezoek aan dit concentratiekamp.

Nog maar net bekomen van mijn eerste zweefvliegvlucht, zegt Pascal tijdens de (late) lunch: ‘Zullen we naar Hora Říp gaan?

Ik kende de verhalen over Hora Říp van voorgaande jaren en had deze heuvel vanuit het zweefvliegtuig al gezien. Lang verhaal kort: een uitdaging. Voor mij in ieder geval …

Vanaf het begin dat Pascal ging zweefvliegen, heb ik gezegd niet in zo’n vliegtuig te stappen. Iets met rugklachten. En zo. Maar misschien vond ik het ook wel eng. Misschien hè.

Na het ontbijt kreeg ik een appje: ‘Ik zit op de lier, denk dat je vanmiddag mee kan vliegen, zal zo even vragen.’

Een paar uur later vloog ik door de lucht ...

Zoals al geschreven: ik reed een hele lange file in en kwam ruim 2 uur later dan gepland aan op het zweefvliegkamp van de Eindhovense Studentenvereniging, kortweg ZES genoemd. Natuurlijk had ik hier al heel wat verhalen over gehoord anders was ik hier niet terecht gekomen.

Maar hoe was het nu echt?

Vandaag word ik verwacht in Kamp Aeroklub @ Roudnice nab Ladem, Tsjechië, en neem ik afscheid van het zeer charmante stadje Stolberg. Onderweg nog even een lekkere lunch scoren in de supermarkt en gaan. Over de Autobahn. Nu nog in rap tempo. Totdat mijn blik valt op het omgevingsbord met de vermelding ‘Klosterpark Altzella’. Normaal ben ik daar niet zo gevoelig voor maar hè, doe eens gek: het is vakantie. En ik neem de eerstvolgende afslag.

Na de wandeling ‘rund um den Zwißelsberg’ vroeg de inwendige mens om aandacht. Het was heerlijk weer, de lunch was gescoord en die dacht ik aan de waterkant te verorberen. Ergens.

Op mijn telefoon zag ik een groot stuwmeer, de Rappbodetalsperre. Dat werd het doel. Tot ik de Titan-RT zag.