The day after ... heb ik het Base Camp Medvedin niet verlaten ...

Al een paar keer was ik er langs heen gelopen, het startpunt van de stoeltjeslift naar de top van Medvědín, in de winter een skigebied. Vandaag wordt er onweer verwacht.

Tóch ga ik – met wat extra voorbereidingen – op pad. En dat heb ik geweten ;)

Op weg naar Špindlerův Mlýn had ik al heel kort aan de ingang van Prachovské skály gesnuffeld en was onverrichte zaken verder gereden. Vandaag was het dan zover en via een prachtige route over smalle weggetjes en door kleine dorpjes kwam ik aan bij de hoofdingang van het oudste natuurreservaat van Tsjechië. Het was warm. En druk.

Op het Kamp Aeroklub was ik me al een klein beetje aan het oriënteren geweest welke richting ik op zou gaan en wat er dan in die regio te zien zou zijn. Bij het Reuzengebergte kwam het boomkroonpad bij Janské Lázně voorbij.

En wat blijkt nu, het ligt op zo’n 35 km van het Basce Camp waar nu mijn tentje staat. Dan is één en één echt twee, toch? Het is wél eerst even het dal uitrijden ;)

De temperatuur loopt hier op 700 meter ‘s avonds hard terug. Na een koude nacht, een lekker ontbijt en een kleine lunch ben ik er klaar voor om op pad te gaan. Ik dacht op internet gezien te hebben dat je met de auto erg dicht bij de bron van de Elbe kon komen. Het basecamp ligt strak tegen de Elbe aan, dus ik stuurde de auto linksaf de bergen in.

Lang verhaal kort: het liep toch net even anders.

Na 4 nachten op het kamp Aeroklub @ Roudnice nad Ladem is het voor mij toch echt tijd om op het gemakje mijn tentje weer in te pakken en mijn reis verder te vervolgen. Ik heb getwijfeld om naar het zuiden af te zakken, met name de Moldau onder Praag met de stuwmeren, of richting het noordoosten te rijden om het Reuzengebergte te ontdekken.

De laatste dag op het kamp is - voor mij - meteen ook een rustdag. Alle indrukken van gister zitten in mijn hoofd en dat is nu overvol. Er kunnen geen nieuwe indrukken bij, eerst weer alles een plekje geven en ruimte maken.

En hoe een rustdag er dan uitziet ... kijk maar mee ... 

Auschwitz, Bergen-Belsen en Westerbork, dat zijn onder andere namen die de meeste Nederlanders wel kennen als concentratie-kampen uit WO II. Theresienstadt was voor mij onbekend, maar lag op een 20 minuten rijden van het vliegveld waar mijn tentje stond.

Het donkere, regenachtige weer paste vandaag goed bij een bezoek aan dit concentratiekamp.

Nog maar net bekomen van mijn eerste zweefvliegvlucht, zegt Pascal tijdens de (late) lunch: ‘Zullen we naar Hora Říp gaan?

Ik kende de verhalen over Hora Říp van voorgaande jaren en had deze heuvel vanuit het zweefvliegtuig al gezien. Lang verhaal kort: een uitdaging. Voor mij in ieder geval …

Vanaf het begin dat Pascal ging zweefvliegen, heb ik gezegd niet in zo’n vliegtuig te stappen. Iets met rugklachten. En zo. Maar misschien vond ik het ook wel eng. Misschien hè.

Na het ontbijt kreeg ik een appje: ‘Ik zit op de lier, denk dat je vanmiddag mee kan vliegen, zal zo even vragen.’

Een paar uur later vloog ik door de lucht ...