Al bijna 2 weken was Nederland in de greep van de ‘sneeuwbom des doods’ die het hele land plat zou leggen. Dagelijks veranderde de voorspellingen en zou de sneeuw wat meer noordelijk c.q. zuidelijk van ons landje vallen. Of gewoon helemaal niet. Afgelopen woensdag was de dag der dagen …
Hoe dichterbij de dag des doods kwam, des te minder sneeuw zou het voor mijn omgeving opleveren. Jaja, ook ik had nauwlettend buienradar en het nieuws in de gaten gehouden. Stiekem hoopte ik nog op een afwijking van de berekeningen want sneeuw levert altijd weer mooie plaatjes op, toch? Maar niets bleek minder waar.
Woensdagavond had ik M. aan de telefoon. Bij hun was het wél flink aan het sneeuwen en ze zei: ‘mam, dan ga je vrijdag toch lekker in Limburg wandelen’. So far, so good. Het zaadje was geplant.
Gisteravond heb ik serieus naar leuke wandelroutes in de Limburgse heuvels gezocht en gevonden. In 2019 had ik datzelfde trucje namelijk ook al eens uitgehaald en dat was heel goed bevallen ;)
Ik wilde de sneeuw in de heuvels niet missen. Dacht ik. Iets met FOMO, the fear of missing out. Ik moet bekennen dat ik daar wel wat gevoelig voor ben. Gelukkig lukt het me steeds vaker om dit om te zetten naar JOMO, the joy of missing out en ik ben niet gegaan ...
En nu heb ik eigenlijk – een heel klein beetje – spijt.
Spijt dat ik niet tóch in de auto ben gestapt en naar Limburg ben gereden. Of België want nog meer sneeuw. Het is fantastisch weer: zonnetje, blauwe lucht, weinig wind en een lekker temperatuurtje.
Maar. Vanochtend heb ik in en net buiten mijn dûrpke ook heerlijk gewandeld, genoten van de paar centimeter sneeuw die hier ligt. Plus ik heb nu nog een productieve dag. Iets met win – win :)
