Drie maanden geleden brak er voor mij een heel andere levensfase aan: ik ben oma geworden én zwaar verliefd op een lief, klein hummeltje. Maar dat kwam natuurlijk niet onverwachts ;)
Na de aankondiging dat er een klein mensje in de maak was, is de volgende vraag logisch: ‘Wanneer ben je uitgerekend?’
Daar waren ze wat vaag over, maar ‘November!’, was steevast het antwoord.
Tijdens een zwangerschap heb je tegenwoordig wat meer ijkpunten als controles en echo’s dan vroeger – pfff, ik klink al bijna als een oud wijf oude vrouw – en die werden ook keurig benoemd. Niet vreemd dat er dan al heel snel een weeknummering in mijn agenda stond. Nu kon ik tenminste ook na ‘ergens in november’ zeggen dat ze ongeveer zoveel weken zwanger was.
Ergens aan het einde van de zomer / begin van de herfst ging het bij mij een beetje kriebelen. De herinnering aan warmte en zon in de winter klonk heel verleidelijk. De prijsvechters in de lucht die vanaf Eindhoven vertrekken, Ryanair en Transavia, werden geraadpleegd. Er werd gepuzzeld en er kwamen goede vluchten tegen nog leukere prijsjes uitrollen. So far, so good. Totdat ik me besefte dat mijn kleinkind dan net wel / net niet geboren zou zijn.
Het mag duidelijk zijn, er werd géén vlucht naar warme, zonnige oorden geboekt.
Naarmate de maand november dichterbij kwam, werd het uiteraard steeds spannender. Tenminste, dat vond ik. De toekomstige ouders hadden daar wat minder last van, werd mij verteld.
Op mijn werk werd er ook al reikhalzend uitgekeken naar het moment dat ik oma zou worden. Ze hadden er nog net geen weddenschap op gezet. Op maandag ging ik naar huis en de woorden van mijn baas, die ik lachend had weggewuifd, achtervolgde me: ‘vandaag word je oma.’ Maar da was nie ;)
Dinsdagochtend meldde ik me én ging weer, zónder nieuwe titel. Maar één ding was zeker, de uitgerekende datum kwam heel dichtbij, dat dan weer wel. Dit keer was men er van overtuigd, vandaag was de dag. Wat wij toen niet wisten was dat mijn kleinzoon op dat moment al ruim 2 uur genoot van de liefde van zijn mama en papa.
De terugweg naar huis ging binnendoor en ik was nog geen 5 minuten onderweg of de telefoon ging ...
Tomas was geboren!
Tranen van geluk, ken jij ze?
Nou, dit is zo'n moment wanneer je hoort dat er een lief klein hummeltje is geboren en alles goed is met iedereen.
Daarna werd de auto met grote regelmaat naar het zuiden gestuurd want zwaar verliefd! Nooit gedacht dat het zo leuk en zo bijzonder zou zijn om je dochter te zien moederen, om weer zo'n pril, pasgeboren baby'tje vast te houden, al die kleine geluidjes te horen.
En elke keer als je daar weer komt, verandering te zien: het gezichtje, de beweginkjes, de geluidjes, de blik. Het tevreden bij oma in slaap vallen na een voeding en dan geen kant op kunnen. Totdat je naar de wc moet ...
Dat eerste, onbewuste stuiplachje is al goud waard. Maar het moment dat er echt contact gemaakt wordt en er een grote lach van oor tot oor verschijnt, dat is onbetaalbaar. Net als de 'verhalen' die nu al gemurmeld worden.
Voor 'daar komt een muisje aangelopen' is het nog net te vroeg, maar ook naar dat moment kijk ik uit ;)
Had ik al gezegd zwaar verliefd?
Het is alleen jammer dat het - áls het verkeer meezit - bijna een uur rijden is om te knuffelen ...
