Roudnice nab Ladem: de srtip & zweefvliegen

Aeroklub Roudnice nad Ladem: de strip & zweefvliegen

29 juli 2022

Vanaf het begin dat Pascal ging zweefvliegen, heb ik gezegd niet in zo’n vliegtuig te stappen. Iets met rugklachten. En zo. Maar misschien vond ik het ook wel eng. Misschien hè.

Na het ontbijt kreeg ik een appje: ‘Ik zit op de lier, denk dat je vanmiddag mee kan vliegen, zal zo even vragen.’

Een paar uur later vloog ik door de lucht …

Een halve dag op de strip

Ondanks de weersvooruitzichten begon de dag prachtig met zon en wat wolken. Degene die zich hadden opgegeven om vandaag te vliegen, waren al vroeg op de strip. Met mijn camera liep ik al over het vliegveld te dwalen tot ik het bovenstaande appje kreeg en al snel in de auto op weg naar de strip zat. Aan de andere kant van de startbaan. Hier speelde het vlieggebeuren zich vandaag af.

Zo’n dag bestaat dan uit veel vliegen, veel wachten, veel anderen helpen, veel kletsen. Kortom, veel plezier. En dat een hele dag lang. Men begint vroeg in de ochtend en veel van de vliegers komen rond etenstijd (‘s avonds!) weer terug naar het kamp. Een halve dag was – voor mij – voldoende.

Voordat ik mezelf, alles behalve flatteus, in het vliegtuig had gehesen, heb ik wel aangegeven dat ik het eng vond maar dat ik niet van plan was om te gaan gillen. Direct kwam de vraag of ik snel misselijk was en of ik het meteen aan wilde geven als ik wél misselijk werd. Ik kreeg nog net geen kotszakje mee ;)

De verdere instructies waren ook duidelijk: overal van afblijven!

Ondertussen was het licht gaan regenen. Zweefvliegen en regen is geen goede combi: het vliegtuig kan door de druppels uit balans raken en er is weinig thermiek. We gingen tóch een poging wagen.

Iedereen die weleens gevlogen heeft in een ‘gewoon’ vliegtuig, weet dat je behoorlijk steil opstijgt. Dit gaat nog steiler. Just saying en ik zat met bijna klamme handjes in de stoel gedrukt. Mezelf afvragend wanneer we van de lier los zouden komen en of ik dat zou merken.

Geloof me, dat merk je meteen.

Al stijgende voelde het langzaam wat meer vertrouwd en ontspande ik iets want niets gemerkt van de lier. Dacht ik. Totdat het zweefvliegtuig ineens van een diagonale, stijgende positie horizontaal ging vliegen, ik een soort van boink hoorde en het gevoel had dat we naar beneden werden getrokken. Maar geen paniek, we waren los van de lier en vlogen op eigen kracht verder.

Midas wist – als ervaren vlieger – toch nog een beetje thermiek te vinden en in kleine cirkeltjes vlogen we steeds hoger. En hoger. En werd er regelmatig gevraagd of ik niet misselijk werd.

Na een kwartier, 20 minuten was de pret echt op en werd een rustige landing ingezet.

Ga ik nog een keer zweefvliegen?

Een hele goede vraag. Serieus, ik weet het niet maar ik heb wel genoten.

Pascal heeft tijdens dit kamp zijn brevet gehaald en vanaf volgend jaar mag hij – als hij weer aan alle voorwaarden voldoet – passagiers meenemen. En ik ben dan niet de enige die op de ‘wachtlijst’ staat ;)

De volgende dag vond ik trouwens nog vreemde plekken op mijn benen waar het bovenste laagje huid vanaf was. Even voor de beeldvorming: ik heb mezelf diverse keren schrap gezet tegen de wanden van het vliegtuig.

Nog later kreeg ik de uitleg van het misselijk zijn. Waarschijnlijk heb ik mazzel gehad dat ik door de minimale thermiek weinig luchtzakken heb meegekregen. Veel mensen die een eerste keer meevliegen en veel thermiek hebben, weten opeens heel goed dat ze een maag hebben ...

Mazzel dus!

Wil je zelf ook een keer in een zweefvliegtuig stappen?

Bij een aantal zweefvliegclubs kun je, tegen betaling, een keertje meevliegen.

Een lijst met zweefvliegverenigingen in Nederland staat – voor zover ik het kan vinden – alleen op wikipedia: wikipedia.org/Zweefvliegvereniging

Helaas ontbreken op de website van de Koninklijke Nederlandse Vereniging voor Luchtvaart de vlieglocaties voor zweefvliegen: www.knvvl.nl/zweefvliegen/vlieglocaties.