Tsjechië: kamp Aeroklub Roudnice nab Ladem

Kamp Aeroklub Roudnice nad Ladem

28 juli 2022 Hits: 794

Zoals al geschreven: ik reed een hele lange file in en kwam ruim 2 uur later dan gepland aan op het zweefvliegkamp van de Eindhovense Studentenvereniging, kortweg ZES genoemd. Natuurlijk had ik hier al heel wat verhalen over gehoord anders was ik hier niet terecht gekomen.

Maar hoe was het nu echt?

Ontvangst op het kamp

Vanuit de file was het goed communiceren met de basis in het kamp. Pascal deed zijn ding daar (lees: was op de strip) met de toezegging op het kamp te zijn wanneer ik daar aan zou komen en ik deed mijn ding in de auto (lees: langzaam rijden en stil staan). Bij mijn aankomst bleek niets minder waar en kwam er geen enkele reactie op WhatsApp of simpelweg bellen.

Om zeker te zijn dat ik op het goede vliegveld stond – ja, duh! – heb ik me gemeld bij het eerste groepje jonge mensen dat ik zag. Zittend in de schaduw want warm en zonnig. Na een kort introductiegesprek wisten zij wie ik was en heb ik nog een half uur hun namen onthouden. Ja sorry, shame on me. Veel namen, veel gezichten en bouwjaar ‘66. Ergens gaat dat fout …

Het was wel fijn te weten dat de ‘campingopbouw’ veel op een festivalterrein leek:

Is er plaats? Kijk maar of er een plekje is. Ja?
Past je tent daar? Ja ook.
Nou, pleur hem daar maar neer zet hem dan daar maar op.
Elektriciteit? Nou, in het midden ligt ergens een kabel maar die zal wel vol zijn.

Een korte samenvatting van het vinden van mijn plekje.

In no time stond mijn tentje en kon ik de auto aan de rand van het terrein parkeren. Letterlijk toen ik terug kwam, 5 minuten later hè!, kropen en de muizen al om mijn tent heen. Het geluk wil dat ik niet bang ben voor muizen, anders was ik gillend weg gerend. Ook de daarop volgende dagen had ik bezoek van muizen: naast, onder en in mijn tent. Zelfs ‘s nachts hoorde je nog kleine piepjes en wist je dat ze heel dicht in de buurt waren. Alle etenswaren heb ik veilig in de auto bewaard.

Bij mijn verschillende overburen heb ik me voorgesteld en één daarvan nam me op sleeptouw naar het sanitair gebouw en gaf uitleg over het reilen en zeilen – ik moet nu natuurlijk vliegen zeggen ;) – van het kamp. Alles bij elkaar een warm welkom dus. De muizen daargelaten.

Pascal zag ik ‘s avonds pas bij de bbq. Ja, ik viel met mijn neus in de boter bbq en zat daar toen al gezellig met andere mensen te kletsen.

Leven op het kamp

Vrijheid, blijheid. Je doet waar je zin in hebt. Met wie je daar zin in hebt. Niets meer, niets minder.

De ZES stelt een ‘chef’ aan voor taken die belangrijk zijn. Niet in willekeurige volgorde maar chef hout en chef drank zijn heel belangrijk. De rest volgt daarna.

Zo wordt er elke dag voor eten gezorgd: ontbijt, lunch en diner. Voor het ontbijt en de lunch scharrel je zelf van alles bij elkaar, bak je een keer een ei, zet een kop koffie en schuift eventueel aan bij degene die daar op dat moment ook rondhangen en / of eten.

Het diner is een ander verhaal. Op het moment dat ik daar aankwam, waren er zo’n 100 mensen. Van heel jong tot respectabele leeftijd. Elke dag doen er een paar mensen de boodschappen en koken dan voor de hele club. En, tenzij je jezelf vooraf afmeldt, word je in de avond in de ‘diner-kring’ verwacht. Heel gezellig. En lekker! Maar vooral heel gezellig.

Na het diner wordt er nog wat rond gehangen, telefoons opgeladen in de gezamenlijke ruimte, noem maar op tot het sluitstuk van de dag: hét kampvuur. Had ik al gezegd dat chef hout zo’n beetje de belangrijkste taak op het kamp is?

Hét kampvuur

Dat kampvuur is dus legendarisch. Zonder kampvuur geen kamp.

Maar ‘s avonds rond een uur of 10 was ik meestal al gesloopt en ging dit kampgebeuren volledig aan mij voorbij. Tot de laatste avond. Ik lag al lang op één oor toen ik wakker werd van een indringende, penetrante brandlucht. En ik wist: kampvuur. Dat vroeg ook om actie en ik strompelde mijn slaapzak uit om mezelf onder de mensen te mengen. Met wijn. Al met al een goede afsluiting van een paar bijzondere dagen.

Bijzonder?

Ja bijzonder! Het hele gebeuren voelt als een grote familie en velen kennen elkaar al jaren, hebben elkaars kinderen zien opgroeien en zien elkaar ook buiten het zweefvliegen om. De sfeer, het is een warm bad met respect voor elkaar en onderling een groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Het is bijzonder om daar dan heel even deel van uit te mogen maken.

En juist omdat het zo bijzonder was, voelde ik me soms een buitenstaander. Een soort van indringer en had ik er moeite mee om alles te fotograferen wat ik eigenlijk wel zou willen en dus uiteindelijk ook niet heb gedaan ...